Δευτέρα, Μαρτίου 31, 2008

ΚΟΤΛΕ ΡΙΓΑΝΟΛΑΔΟ

Τον Αυτόνοο τον είχα πρωτοσυναντήσει το καλοκαίρι στον Όλυμπο, στα Προμήθεια. Καλημέρες, καλησπέρες κλπ. Τον ξανασυνάντησα σε μια ιεροπραξία στο Ολυμπιείο, το Δεκέμβρη. Από τότε έχουμε συναντηθεί κάμποσες φορές (με κατάληξη τραγική για τα ποτά που βρέθηκαν μπροστά μας -τα εξουθενώσαμε).

Ένα από τα πράγματα που θαυμάζω σε αυτό το παληκάρι, είναι ο χειρισμός του γραπτού λόγου.

Κάποια πρόσφατη νύχτα, στη διάρκεια ενός καννιβαλικού δείπνου σε γνωστή ταβέρνα, ανάμεσα σε δυνάμει λουκούλλεια κρεατικά και κρασιά, μας παρουσίασε μια τυπωμένη σελίδα με ένα κείμενο. Όλοι οι παρόντες το θεωρήσαμε άψογο.
Ως εκ τούτου, θεώρησα σκόπιμο να τον πείσω να μου παραχωρήσει (ίνα δημοσιεύσω εδώ) αυτό το όμορφο και ολοζώντανο και σφύζον κείμενο.
Βουαλά:

ΚΟΤΛΕ ΡΙΓΑΝΟΛΑΔΟ
Σαύρα λαμπερή, στο δίκροκο τριφύλλι αγνώστου σπιράλ, δεν χάνει επιτόπιο πλοκάμι, πάνθηρα Ιωάννη ντριν, συνεπάγεται κλατς τετράγωνο διατιμήσεως. Βερμούδα η ανεμοθύελλα με τερηδόνα σαρακοστής, ελαφρώς ανυσματική, τινάζεται για βαθμό ρέζους πλαγκτόν. Μόλις πολύωρος σάκος ταχείας κυκλοφορίας με καταπληκτικά σφάλματα αρχαιολόγου, σίγουρα ποτό με παγάκια. Ξαφνικά τραγουδιέται το καμουφλάζ με καλαμποκάλευρο και περνάει μία εβδομάδα γεμάτη αναμάρτητους. Κυνηγετική περίοδος εν τω μεταξύ και βγήκαμε στο βουνό να χτυπήσουμε χυμούς από σέρφινγκ. Ισιώνει μισό πεζοδρόμιο λέπια ο εισπράκτορας και πιάνει απότομα επιληψία τη βιομηχανία. Εκεί κοντά, ο οικοπεδούχος ρυμουλκούσε ένα αγωνιστικό συνταξιοδοτικό με τραγανά καρμπυρατέρ. Εξακολουθεί δε, καλικάντζαρος από τρικυμιώδες γυψοσανίδι με πράσινες μπούκλες, να καλλιεργεί λαχανικούς ρυθμούς. Κι έτσι ανέβηκε η μετοχή της θεραπείας για λέπρα.

Τότε, ένα ολόκληρο κοπάδι φυματίωσης, έκανε μανούβρα σε αγιογραφία με άντερα. Σκοτεινιάζει η λαίμαργη κοκκινωπή πρεσβυωπία και αρχίζει ο κόσμος να έχει θαλασσοταραχή στις μασχάλες. Ήταν με βεβαιότητα σα μουρουνέλαιο που ουρλιάζει γιατροσόφια. Άσε που ο μπακάλης αστραγάλων, χορεύει βαλς με ένα σωρό ευτράπελα κοντάρια, εδώ και μισό σμήνος θριάμβους. Πιθανόν να τραντάχτηκε ο διπλανός φάρος από τις αντωνυμίες, αλλά και πάλι, δεν είδα κάποιον ξυλοκόπο στο αμπραγιάζ, οπότε μάλλον έχει συνάχι ή παχυσαρκία και όχι ότι η μηδενική ορατότητα φωλιάζει μαζί με στρογγυλά ένζυμα, αλλιώς είναι δεξιόστροφα τα ζαρκάδια.

Αρχίζει να γδύνεται η πάπρικα, όπως μια ομαδική εξέγερση σφουγγαριών, με ταβέρνα και ελεύθερη διπλωματία. Κάποια μικροέξοδα για σιωπή κλαδιών, αυλακώνανε το οξυζενέ από τα δαφνοκέρασα. Δεν προλαβαίνει ζάρωμα, οπότε μην ζωγραφίσει οκτώ μυρωδιές κατάκαρδα και επομένως βγαίνει προκήρυξη για τραυματισμένα τούνελ. Ο πάπυρος που ψευδίζει τουλούμπες, ανάβει το τζάκι με θάλασσα και μοντάρει υλικά ψωμιά. Ξαφνιασμένο το ηφαίστειο, βγάζει πάπυρο ίσα με μισό τριάρι γόνδολες. Όλες για εστιατόριο. Εν τω μεταξύ είχε ραβδίσει δαγκάνες με χορδές ξηρόλιθου και όλα τα βαγόνια έχουν ιδεολογικό πυρετό. Τι να κάνει ο στρατοδίκης, φυσάει μια τσιχλόφουσκα από νικέλιο, με το δεξί τακούνι γεμάτο λίπος. Δίνεται αμέσως παραγγελία για αεροπορικό μηνίσκο και ξεκινάει ένα ολόκληρο κοπάδι φασόλια για την άλλη άκρη του ρολογιού, με επιφώνημα. Επειδή όμως λαβαίνει μέρος στο διαγωνισμό ζελατίνας, μία σπάνια ράτσα φαβορίτας, ο χρησοθήρας αποβιβάσθηκε στα θεωρητικά ζουμπούλια, γεμάτος βότσαλα από βυζιά.

Παραγγέλνω ένα σάντουιτς από μεδούλι, τυλιγμένο σε γυάλινα ψαλίδια και το πετάω σε ένα πεινασμένο χαλκό, για να το λιθοβολήσει. καβαλάει τότε τη μεσημβρία και καλπάζει με το διάφραγμα σκνίπα στα μεγαβάτ. Φωνή λαού, ταξινόμηση παύλας. Γιάννενα - Λονδίνο, με πειραγμένο κομοδίνο, γάτα τα Φαρενάιτ τίγκα στην ανάποδη περίληψη δέντρου. Κηροζίνη με κουκούτσια χαλάλι σου! Η σωματοφυλακή χτενίζεται ασημένια ζωντοχήρα, ήταν πάνω-κάτω φάτνη στο λάβαρο μυζήθρας, που απορροφά στρωμένο μια ολόκληρη μεταγλώττιση ντιβάνι. Ύστερα, εξαλείφει μισό στρέμμα ψιχάλες και τις κάνει σερπαντίνα. Φυσικά δεν έμεινε ξεκούμπωτη η παρκετίνη, αφού ίδρωσε ένα λιβάδι σιδηροπρίονα με μηχανοστάσιο βλεφαρίδας.

Μεγάλη σκασίλα ο κυματοθραύστης για πρωτοετής, καθότι του δελέασε κεχριμπάρι στην επόμενη τρίχορδη στροφή και γέμισε βιταμίνες όλο το κοντράστ. Ανατολικά από το παπιγιόν, κάπου μισή εκμηδένιση πιρόγα φράουλα, παπουτσώνεται μαλλιαρό το ζέπελιν, σε κραυγαλέο άλλο ένα. Παρατάχτηκε επί τόπου μεζές το τηλεγραφόξυλο σε επιληψία και δώστου πετάλι, κυριολεκτικά ξεκοιλιασμένο βότανο, πρηνηδόν άφθαρτα. Και επειδή είμαι μέντιουμ κατηφορικού τοτέμ, λύθηκαν τα κορδόνια στο προφίλ αρσενικού κρίκου και αρματώθηκα με 7 γεμιστήρες μοναστήρια πιρουέτας. Διπλό πρωτοπαλίκαρο με προίκα λαρυγγίτιδα σημαδούρας, πετιέται ξαφνικά από ένα ζευγάρι γρηγοράδας, μήπως μαγέψει τα ασβεστολιθικά πετρώματα. Ρίχνει σφουγγάρισμα στο επιτόπιο πριν γκαζώσει τη μάπα του, νυφούλα κυλινδροπρέσας. Ήταν τυχερό σαν μεθαύριο, ενώ έστεκε τετράφυλλος τζαζίστας για πάνω από 8 πεύκα. Μάνι-μάνι ρεφάρει και μισό ζικ-ζακ επιχορηγία για φυσοκάλαμα, ταυτόχρονα με την όπισθεν διαβόητης γκριμάτσας, σε ελάχιστο καπλαμά. Υποβοηθούμενο σπανακότριχο μπιτόνι για τα καλά, εγγύηση στη ρυτίδα, πέφτει από τετραπλό μάξιμουμ, ανεπιτυχώς καταπληκτικά, μέχρι που παλαντζάρει δευτεροπαθές σκαρπίνι και χαρήκαμε. Επειδή πρέπει να τηρούνται τα πορτατίφ, πέντε κιλά νηστική προπέλα επιτραπέζιο. Πάλι καλά που είναι νεότατα τα αφρισμένα σκερπάνια λυχνίας. Νάσου και εξανθήματα στο ταμπούρο, θα κοιμήθηκε η οδοντόκρεμα πριν από τετράγωνο ερωτηματικό βελανίδι.

Ευχαριστώ που ορυκτέλαιο,
ειλικρινά αλεξίπτωτο το σύμπαν τρίλιζα
jajavax@yahoo.com

Πέμπτη, Μαρτίου 27, 2008

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΔΙΑΤΑΓΗ

Την παρακάτω "εγκύκλιο διαταγή" την είχα πρωτοδιαβάσει πιτσιρικάς. Τα χρόνια πέρασαν, από κάποιο σημείο και μετά σχεδόν είχα ξεχάσει την ύπαρξή της, ώσπου κάποια χτεσινή συζήτηση μου την ξαναθύμισε.
Αν και δεν είναι άγνωστη εις το ελληνόφωνο ίντερνετ, ας την δημοσιεύσω και εγώ, έτσι, για να υπάρχει.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΔΙΑΤΑΓΗ
Προς απάσας τας Αρχάς του Κράτους, Νομάρχας και Δημάρχους
της υπ΄εμού Αστυνομικής Περιφερείας της πόλεως Δημητσάνης:

ΑΡΘΡΟΝ 1. Παρακαλούνται πάντες και πάσαι όπως μεθαύριο Πέμπτη 6ην Δεκεμβρίου 1883, κατά την πανηγυρικήν εορτήν του Αγίου Νικολάου και επί τη εσχάτη ευκαιρία της συγκεντρώσεως των ξένων, οι κάτοικοι της δικαιοδοσίας μου εκτελέσωσι γενικήν καθαριότητα των δρόμων της εγχωρίου τοιαύτης πόλεως.

ΑΡΘΡΟΝ 2. Να στερεώσωσι δια στερεών αλύσεων τους κύνας και τους σκύλους και άπαντα τα κακοποιά στοιχεία τα τυχόν δυνάμενα να προσβάλλωσι την εγχωρίαν αιδώ.

ΑΡΘΡΟΝ 3. Να θέσωσι φίμωτρα ανά τα στόματα των φωνασκούντων εμψύχων ζώων και κτηνών διαφόρων καταγωγών,γένους και φύσεως ή και ανθρωπογυναικών ακατάλληλης συμπεριφοράς εις ξένους κατά την υπερτελουμένην ενταύθα
πανήγυριν.

ΑΡΘΡΟΝ 4. Να εμποδισθούν βίαια το γκάρισμα των όνων και των μουλαριών, το χλιμίντρισμα των ίππων και των γαλών, δηλαδή των κατσουλιών.

ΑΡΘΡΟΝ 5. Θα τους πεθάνω δι' άρθρων. Τι νομίζουν πως είναι οι αυγοπώλαι, καπνοπώλαι, οινοπώλαι, λαχανοπώλαι μη εξαιρουμένων και των γνωστών εν γένει εμπορευομένων. Να τηρήσουν άκραν κάθαρσιν, καλήν ζύγησιν, αρίστην ποιότητα και να σκευάζουν δικαιοστάσιον των ζυγαριών, των σταθμών και των μέτρων των προς τα συμφέροντα της υπηρεσίας. Οι παραβάται του διατάγματος
τούτου τιμωρηθήσονται κατά το άρθρο 72 της αστυνομικής ταύτης διατάξεως και του άρθρου 272 του Ποινικού Νόμου "Περί βλάβης ηθών και τιμής".

ΑΡΘΡΟΝ 6. Απαγορεύεται το πτύσιμο εν τη θαλάσση. Επίσης η είσοδος αμφοτέρων των γενών και ουδετέρων εις θερμούς λουτήρας, καθ' όλην την διάρκειαν της εορτής. Ωσαύτως η διανυκτέρευσις και μεταβασις προς
ρεμβασμόν εις τους πρόποδας της θαλάσσης και παρά τας θαλάσσας αμφοτέρων των γενών προς αποφυγής ακουσίου απαγωγής μεταξύ των.

ΑΡΘΡΟΝ 7. Όσοι παρ' εμού οφθώσι και των οργάνων μου, εργολαβούντες άνδρες μετά θηλέων , θέλουσι ραβδισθεί ανελλιπώς εν των κρατηρίω.

ΑΡΘΡΟΝ 8. Απαγορεύεται η διέλευσις ανθρώπων και κτηνών, προς αποφυγήν καταπατήσεως παίδων, ως και από ρυτήρος ελεύνοντος πόδας των κτηνών και ως λόγου χάριν είδον ο υποφαινόμενος άρρενα σπεύδοντα ψιτ, ψιτ, ψιτ,
όπισθεν θήλεου τινός ούτινος οι πόδες ηστόχησαν και κατεπάτησαν την εσθήτα του
ποδός ταύτης και ας είναι άλλην ημέρα θα εξετάσω δια το σπουδαίον τούτο ζήτημα.

ΑΡΘΡΟΝ 9. Το κλείσιμο των καταστημάτων κανονίζω πλην των λεσχών την δύσιν του Ηλίου και των οινοπωλείων την ενδεκάτην της νυκτός, των δε θεαμάτων την δωδεκάτην μεσονύκτιον πλην του δημοσίου θεάματος της Καραγκιοζαρίας την πρωϊαν περί το λυκαυγές, άμα τη εμφανίσει του ηλίου εις την γήν
Αβδηριτών κοινοτήτων. Και αυτό διότι θα παρίσταται ο υποφαινόμενος εν μεγάλη στολή και παρασημοφορία.

ΑΡΘΡΟΝ 10. Απαγορεύονται αι σεισμικαί δονήσεις προς αποφυγήν καταπλήξεως του κοινού και του λαού και χάριν της τηρήσεως αναψυχής.

ΑΡΘΡΟΝ 11. Απαγορεύεται ενώπιον ξένων η μαγκουροφορία, ο πυροβολισμός, το απότομον βήξιμον, η εκκαθάρισης της ρινός (τούτου επιτρεπομένου εις απομακρυσμένην συνοικίαν και περί λύχνου αφάς).

ΑΡΘΡΟΝ 12. Απαγορεύεται το συνομιλείν εντός του λουτήρος με άτομα εις άλλους λουτήρας, ως και το τάραγμα του ύδατος δι' αερίων
αφεδρωνοκρουσιών.

ΑΡΘΡΟΝ 13. Απαγορεύεται κατά το ουρείν το παίξιμο του κρέατος.

ΑΡΘΡΟΝ τελευταίον. Περί μεσημβρίαν ψαλήσεται μεγάλη παράκλησις προς απομάκρυνσιν πάσης ασθενείας ζώων, ανθρώπων, ανθρώπων-γυναικών, περονοσπόρου,ποδάγρας κλπ.

Εν Δημητσάνα τη 3η Δ/μβρίου 1883
Ο Αστ. Διοικητής
Εμμανουήλ Λαγουδάκης
Υπενωματάρχης

Τετάρτη, Μαρτίου 26, 2008

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΝ ΚΑΝΑΛΙΚΟΝ ΑΡΩΤΗΓΜΑΤΟΛΟΓΙΟΝ


Δέν ξέρω τι σόϊ μαλακία κυβερνάει τα μυαλά των καναλαρχώνε. Ούτε ξέρω τι σόϊ μαλακία κυβερνάει τα μυαλά των τηλεοπτικών δημοσιογράφων.
Ούτε θέλω να μάθω.

Το σίγουρο είναι ότι η μαλακία που κυβερνάει αμφότερους, καναλάρχες και δημοσιογράφους, τους οδηγεί στην εξής παραδοσιακή ηλιθιότητα:
Σε κάθε εθνική επέτειο, ήτοι σε κάθε 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου (μερικές φορές και στη 17η Νοεμβρίου) οι μαλακοκάβληδες με τα σκληρά μαρκούτσια ανά χείρας, εξορμούν σε δρόμους και πλατείες κάνοντας την ηλίθια ερώτηση:
"Τι ξέρετε για τη σημερινή επέτειο"?

Ορμούμενοι από μίσος προς τη νεολαία, συνήθως ρωτάνε νεολαίους. Προσπαθούν να εξευτελίσουν τη νεολαία που τους τρώει τις γκόμενες. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι η νεολαία είναι αποκομμένη από την γνώση της ιστορίας.

Οι εν λόγω μαλακοκάβληδες μαρκουτσοφόροι δήθεν δημοσιογράφοι, έχουν μια κάβλα (μαλακοκάβλα) να αποδείξουν ότι η νέα γενιά (και γενικά ο ελληνικός λαός) δεν έχει ιδέα περί του τι σημαίνει η τάδε εθνική (ή άλλη) επέτειος.

Από την άλλη πλευρά, η νεολαία τους αντιμετωπίζει με τον πρέποντα χλευασμό.
Τους φτύνει κατάμουτρα.
Άρες μάρες κουκουνάρες τους απαντάει.

Συνήθως εισπράττουν απαντήξεις του στυλ "δε βαριέσαι αδερφέ", "δεν ξέρω", και τέτοια. Λογικό είναι. Ο κόσμος τους γράφει στ' αρχίδια του. Τους ξεφτιλίζει. Τους φτύνει κατάμουτρα.
Τους φέρεται όπως τους αξίζει, δηλαδή.

Το πρόβλημα είναι όμως ότι οι εν λόγω μαλακοκάβληδες, όταν ακούνε "δεν ξέρω" δικαιώνονται. Ενώ ο κόσμος τους φτύνει, οι μαλακοκάβληδες με τα σκληρά μαρκούτσια νομίζουν ότι ψιλοβρέχει.

Τι θα κάνουμε με το επετειακό έθιμο των μαρκουτσοφόρων μαλακοκάβληδων?
Ας πούμε, άντε και με πετυχαίνουν στο δρόμο.
Άντε και με ρωτάνε.
Τι απαντάω?

Άντε και σε πετυχαίνουν εσένα, καλέ μου αναγνώστη.
Τι τους απαντάς?

Ρίχνω στο τραπέζι την εξής απάντηση-σλόγκαν, που με την ανάλογη προσαρμογή, μπορεί να ταιριάξει σε όλες τις εθνικές επετείους:

"Στις 25 Μαρτίου 1940, οι εξεγερμένοι Βυζαντινοί φοιτητές με αρχηγό τον Κολοκοτρώνη είπαν ΟΧΙ στον δικτάτορα Λευτέρη Παπαδόπουλο, πράγμα που είχε ως συνέπεια ο Μεταξάς να ηττηθεί στη ναυμαχία του Μαραθώνα, ενώ αργότερα, στις 28 Οκτωβρίου, ο ναύαρχος Βελουχιώτης συνέτριψε τον στρατηγό Ρούπελ στη μάχη της Σαλαμίνας. Όμως μετά γύρισε η φάση και ο Καραϊσκάκης έκανε πραξικόπημα στην Κύπρο, με αποτέλεσμα να σουβλιστεί ο Αθανάσιος Διάκος από τον Ξέρξη στη μάχη της Τροπολιτσάς".


Νoμίζω ότι μια τέτοια μαλακισμένη απάντηση, θα ήταν η δέουσα και πρέπουσα απάντηση προς τη μαλακισμένη ερώτηση που θέτουν οι δημοσιοκάβλοι.
Σκεφτείτε: Αν 30-40 άτομα απαντούσαν τοιουτοτρόπως, είτε οι μαρκουτσοφόροι θα έμεναν άνεργοι, είτε απλά θα εκτίθεντο...

Think about it...

(Γνωρίζω ότι η λέξη "καυλί" γράφεται με "υ". Αλλά επειδή εδώ έχουμε να κάνουμε με βόδια [λέξη που αρχίζει από "β"] προτίμησα τη λέξη "μαλακοκάβλης" να τη γράψω με β, εφόσον αναφέρεται σε μια επαγγελματική κατηγορία βοδιών).

Τρίτη, Μαρτίου 18, 2008

Δευτέρα, Μαρτίου 17, 2008

ΝΗΣΤΗΣΙΜΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΙΑΝΑ ΕΔΕΣΜΑΤΑ μέρος δεύτερον
ΕΓΚΡΥΦΙΑΣ ΑΡΤΟΣ, ΨΗΜΕΝΟΣ ΣΕ ΒΟΛΒΙΤΑ ΒΟΔΙΟΥ
(φάε, φάε το βρώμικο ψωμί)

Όταν οι αρχαίοι έλεγαν "εγκρυφίας άρτος", εννοούσαν ψωμί ψημένο στη στάχτη και στη χόβολη. Έφτιαχναν το ζυμάρι και το έχωναν μέσα στη χόβολη και περίμεναν να ψηθεί. Αν ήσουν μάστορης τα κατάφερνες να τον ψήσεις τον εγκρυφία. Αν όμως δεν ήσουν μάστορης, το αποτέλεσμα έβγαινε μια αηδία.

Γι' αυτό και ο Αθήναιος γράφει στους Δειπνοσοφιστές:
"Ο εγκρυφίας είναι άρτος βαρύς και δυσοικονόμητος διά το ανωμάλως οπτάσθαι".

Όσον αφορά την εμφάνιση, ο εγκρυφίας πρέπει να ήταν ένα μαύρο χάλι. Γι' αυτό και ο Λουκιανός στους "Νεκρικούς διαλόγους" κράζει άσχημα τον Εμπεδοκλή γράφοντας τον εξής διάλογο:
-Αιακέ, ποιός είναι αυτός εδώ, που είναι γεμάτος στάχτες, φλύκταινες και εγκαύματα, τόσο ώστε να μοιάζει με εγκρυφία άρτο?
-Ο Εμπεδοκλής είναι, Μένιππε, που είναι μισοκαμμένος από τότε που έπεσε στην Αίτνα.


Στην Παλαιά Διαθήκη, και συγκεκριμένα στο βιβλίο του προφήτη Ιεζεκιήλ, μαθαίνουμε μια εξαιρετικής πρωτοπορείας συνταγή για το ψήσιμο του εγκρυφία άρτου. Συνταγή ειπωμένη από το στόμα του ίδιου του θεού των Εβραίων, ήτοι θεϊκή συνταγή:

"Λάβε σεαυτώ πυρούς και κριθάς και κύαμον και φακόν και κέγχρον και όλυραν [σσ: σπόρια σταριού, κριθαριού, κουκιά, φακές, κεχρί και κριθάρι για ζωοτροφή], και εμβαλείς αυτά εις άγγος [σσ. δοχείο] έν οστράκινον και ποιήσεις αυτά σεαυτώ άρτους (...) και εγκρυφίαν κρίθινον φάγεσαι αυτά. εν βολβίτοις κόπρου ανθρωπίνης εγκρύψεις αυτά [σσ: και ως χόβολη για να ψήσεις αυτόν τον εγκρυφία άρτο, χρησιμοποίησε ανθρώπινα σκατά]..."


Μένουμε εκστατικοί μπροστά στο μεγαλείο της μαγειρικής δεινότητας του θεού των Εβραίων. Οι "πατέρες της εκκλησίας", έμειναν το ίδιο εκστατικοί με εμάς. Τουλάχιστον αυτό μπορούμε να υποθέσουμε, αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι ούτε ένας πατέρας της εκκλησίας δεν έχει σχολιάσει την εν λόγω θεϊκή συνταγή -αν και μπορεί να κάνω λάθος).

Μόνο ο Ιεζεκιήλ, που ως προφήτης είχε πολλά πάρε-δώσε με τον θεό των Εβραίων, βρήκε το θάρρος να ψελλίσει κάποια αντίρρηση στις συνταγές του θεϊκού τσελεμεντέ:

"Μηδαμώς, κύριε θεέ του Ισραήλ! Ιδού η ψυχή μου ου μεμίανται εν ακαθαρσία, και θνησιμαίον και θηριάλωτον ου βέβρωκα από γενέσεώς μου έως του νυν, ουδέ εισελήλυθεν εις το στόμα μου παν κρέας έωλον..."

Και, με αυτό το συγκλονιστικό επιχείρημα, ο προφήτης κατάφερε να πείσει τον εβραίο θεό, ώστε να αλλάξει τη συνταγή:
"Ιδού, δέδωκά σοι βόλβιτα βοών αντί των βολβίτων των ανθρωπίνων, και ποιήσεις τους άρτους σου επ' αυτών" (Ορίστε, σου κάνω τη χάρη να σου επιτρέψω να φτιάξεις τον άρτο σου πάνω σε σκατά βοδιών, αντί να τον φτιάξεις πάνω σε σκατά ανθρώπων).

Μένουμε εκστατικοί μπροστά στην μαγειρική ευελιξία του θεού των Εβραίων! Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία αλλάζει τη συνταγή, ώστε αυτή να περιλαμβάνει σκατά βοδιών αντί για σκατά ανθρώπων!

Ας έρθουμε στο σήμερα, όμως.
Ζούμε σε καιρούς οικονομικής στενότητας. Ο κόσμος πρέπει να "κάνει το σκατό του παξιμάδι" προκειμένου να τα βγάλει πέρα... Η αγοραστική δύναμη των μισθωτών και συνταξιούχων μελών του χριστεπωνύμου πληρώματος, καθημερινά μειώνεται...

Ως εκ τούτου, στις μέρες μας, ο διαχρονικός ¨Λόγος του θεού" αποκτά επίκαιρο νόημα, και είναι ιδανική ευκαιρία για τους απανταχού πιστούς του θεού των Εβραίων ώστε να ακολουθήσουν τις μαγειρικές πανδαισίες που περιλαμβάνει η κουζίνα του θεού που λατρεύουν, ξεκινώντας με τη συγκεκριμένη συνταγή!

Κυριακή, Μαρτίου 16, 2008

ΝΗΣΤΗΣΙΜΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΙΑΝΑ ΕΔΕΣΜΑΤΑ μέρος πρώτον:
ΑΚΡΙΔΕΣ ΛΙΑΣΤΕΣ, ΜΕ ΣΑΛΤΣΑ ΑΠΟ ΑΓΡΙΟ ΜΕΛΙ
(να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει)

Το να είσαι προφήτης του θεού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ποτέ δεν ήταν. Πάντοτε ήταν ζόρικη υπόθεση το να είσαι προφήτης του θεού. Όμως, όσοι τα κατάφεραν να γίνουν προφήτες του θεού, είδαν τη ζωή τους να αλλάζει. Μετατράπηκαν σε cult φιγούρες και έμειναν στην αιωνιότητα.

Ανάμεσα σε αυτές τις cult μορφές, ξεχωρίζει η μορφή του ΑηΓιάννη του Πρόδρομου. Στο παρόν κείμενο, δεν θα ασχοληθούμε με την αμφίεσή του, η οποία ήταν σαφώς πρωτοποριακή: Ρούχα φτιαγμένα από μοσχομυριστές τρίχες καμήλας (δεν διευκρινίζεται εάν οι τρίχες της καμήλας είχαν υφανθεί) με μια ζόρικη δερμάτινη ζώνη δεμένη γύρω από τη μέση ώστε να αναδεικνύει την αισθητική του όλου πράγματος.
Η παραπάνω αμφίεση, συνδυαζόταν με πολύ μακρύ, ακερσεκόμικο αχτένιστο και πιθανώς λαδωμένο μαλλί και μακρυά απεριποίητη γενειάδα, ώστε, από το σύνολό της εμφάνισής του, να γίνεται ορατό το γεγονός ότι ο Ιωάννης ήταν προφήτης του θεού.

Όμως εμείς εδώ θα επικεντρώσουμε στις διατροφικές συνήθειες του Ιωάννη του Βαπτιστή: Στα ευαγγέλια μαθαίνουμε πως ήταν οπαδός της νηστίσιμης πρωτοποριακής κουζίνας. Αγαπημένο του πιάτο ήταν "ακρίδες με σάλτσα από μέλι άγριο".
Εκκεντρικό πιάτο, ομολογουμένως.

Όταν πήγαινα σχολείο, οι δασκάλοι δεν ήθελαν να αηδιάσουμε και να αρχίσουμε τους εμετούς την ώρα των θρησκευτικών. Όταν ερχόταν λοιπόν η κουβέντα στις διατροφικές προτιμήσεις του ΑηΓιάννη του Πρόδρομου, είχαν φτιάξει (οι δάσκαλοι) και μας έλεγαν το παραμύθι ότι οι εν λόγω ακρίδες ήταν απλώς "οι τρυφερές άκρες από τους βλαστούς των φυτών".

Αργότερα που το έψαξα το ζήτημα, διαπίστωσα πως οι δάσκαλοι μας έλεγαν τρίχες (τρίχες καμήλας, ενδεχομένως).

Η ιστορία έχει ως εξής:
Για λόγους που δεν τους πολυκαταλαβαίνω, ο θεός-μάγειρας των εβραίων τους είχε απαγορέψει να τρώνε κάτι μερακλήδικα φαγητά όπως χοιρομέρι, χταπόδι στα κάρβουνα, καλαμαράκια γεμιστά, λουκάνικα σχάρας και κάτι τέτοια.
Όμως, ως γευστικό αντιστάθμισμα, τους επέτρεψε να τρώνε διάφορα άλλα γευστικά πράγματα. Χαρακτηριστικά, τους είπε:
"Ταύτα όμως δύνασθε να τρώγητε από παντός πετουμένου ερπετού, περιπατούντος επί τέσσαρας πόδας, τα οποία έχουσι σκέλη όπισθεν των ποδών αυτών, διά να πηδώσι δι' αυτών επί της γης, ταύτα θέλεις τρώγει εξ αυτών: Τον βρούχον κατά το είδος αυτού και τον αττάκην κατά το είδος αυτού και τον οφιομάχον κατά το είδος αυτού και την ακρίδα κατά το είδος αυτής". (Λευιτικόν, 11: 22).

Σε αυτή τη θεϊκή ατάκα βασίστηκε ο Ιωάννης και άρχισε να τρώει ακρίδες με σάλτσα μελιού για μεσημεριανό (και ίσως ακριδομιλκ-σέϊκ με μέλι, για ελαφρύ, πεπτικό, βραδυνό).

(Στις μέρες μας που είναι γεμάτες ορθολογισμό, κάποιοι που αμφισβητούν την αλήθεια της Βίβλου, ρωτούν: "Μα καλά, τι δουλειά είχαν οι ακρίδες στην έρημο?" Τους παραπέμπω στον Διόδωρο το Σικελιώτη, βιβλίο 3, κεφ. 29 όπου αναφέρεται σαφέστατα ένας λαός Ακριδοφάγων, που ζούσε όχι και πολύ μακριά από τον Ιωάννη. Οι ίδιοι σκεπτικιστές, ρωτούν: "Τι στα κομμάτια δουλειά είχαν οι μέλισσες στην έρημο"? Τους παραπέμπω στον Μιχαήλ Ψελλό (εκείνον τον σοφό Βυζαντινογκαγκάν) ο οποίος λέει χαρακτηριστικά για την περίπτωση του μελιού του Ιωάννη:
"(ο Ιωάννης)... μέλιτος αγρίου κατά το ακόλουθον απεγεύετο: μελλισών μεν μη διαιτωμένων τη ερημία, κηφήνων δε ταις κοιλότησιν εμπετομένων των δένδρων και τους σίμβλους εργαζομένων του μέλιτος"

(Άσχετον: Με ψηλά το κεφάλι, Βυζάντιο και πάλι).

Δυστυχώς, οι διατροφικές συνήθειες του Ιωάννη του Προδρομου και Βαπτιστή, δεν κληρονομήθηκαν από τους χριστιανούς. Μη μπορώντας να κατανοήσουν το μεγαλείο των διατροφικών επιλογών του ΑηΓιάννη του Πρόδρομου, οι πρώτοι χριστιανοί (που αναμφιβόλως ήταν εβραίοι) ξανοίχτηκαν και άρχισαν να τρώνε λουκάνικα, χοιρινές, χταπόδια, καλαμάρια, μύδια και άλλα ανάλογα βδελύγματα, νοθεύοντας την παραδοσιακή εβραϊκή κουζίνα...

Αδίκως αναπολούσε με νοσταλγία το παρελθόν ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός, ο οποίος στον "Παιδαγωγό" θεώρησε πρέπον να αναφερθεί στις ακρίδες με το μέλι ως εξής:
"Ο δε μακάριος Ιωάννης (...) μέλι ήσθιεν και ακρίδας, γλυκείαν και πνευματικήν τροφήν..."

Μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά τη νοσταλγία, την αναπόληση του ένδοξου παρελθόντος, στα λόγια του Κλήμεντος του Αλεξανδρινού. Συμπάσχουμε μαζί του. Και θεωρούμε πως μέσα στις συνθήκες ακρίβειας και φτώχειας που μαστίζουν το χριστεπώνυμον πλήρωμα στις μέρες μας, η φετεινή Σαρακοστή θα έπρεπε να αποτελέσει τομή στην χριστιανική ιστορία:
Είναι ώριμες πλέον οι συνθήκες, είναι η χρυσή ευκαιρία ώστε το χριστεπώνυμο πλήρωμα να αντλήσει διδάγματα από τα λόγια του Κλήμεντος του Αλεξανδρινού (που είναι και Πατέρας της Εκκλησίας... δεν είναι κάνας τυχαίος), και να στραφεί προς την νηστήσιμη "γλυκείαν και πνευματικήν τροφήν" του Ιωάννη του Προδρόμου!

(Εις το ζήτημα των βιβλικών νηστήσιμων, θα επανέλθουμε εξετάζοντας μια ενδιαφέρουσα διατροφική εντολή του θεού προς τον προφήτη Ιεζεκιήλ. Νομίζω πως κάθε καλός και ευσεβής χριστιανός, οφείλει να δοκιμάσει την Ιεζεκιήλεια συνταγή τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Αλλά αυτά θα τα πούμε προσεχώς).

Τετάρτη, Μαρτίου 12, 2008

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΓΚΟ-ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΙΑΣ

Στα πλαίσια της τρεχούσης ευγενούς μπλογκο-σκυταλοδρομίας (βλέπε σχετικάς οδηγίας), έχοντας λάβει τη σκυτάλη από τα χέρια του συντρόφιμου Polsemannen, έκανα μια έτσι χράάάπ! με το χέρι μου και έπιασα το πιο κοντινό μου βιβλίο και το άνοιξα στη σελίδα 123, και
(ω! θεοί!)
διαπίστωσα πως το κείμενο του βιβλίου τελειώνει στην αρχή της σελίδας 122. Το θεώρησα σημαδιακό.
Και επειδή μου αρέσει το τέλος του εν λόγω βιβλίου, θα κάνω μια μπλογκο-σκυταλοδρομική παρασπονδία και θα γράψω εδώ τις 2 τελευταίες σελίδες του, σελ. 121-122.
Βεβαίως, θα παραβιάσω τον πυρήνα των μπλογκοσκυταλοδρομικών κανόνων της εν λόγω λαμπαδηδρομίας, αλλά εντάξει, δεν είχα τι να κάνω και είπα να γράψω κατιτίς μεγάλον... (Εάν εφάρμοζα επακριβώς τους κανόνας της πνευματικής αυτής λαμπαδηδρομίας, θα έπρεπε να γράψω μόνο την τελευταίαν παράγραφον ή να στρεφόμουν εις άλλον βιβλίον, αλλά εντάξει τώρα, μεταξύ μας είμεθα)...

Μιλάμε για το βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά "Έξι μαθήματα για τον λόγο".

Σ' ένα παλαιότερο κείμενό μου έλεγα πως ο ανθρώπινος λόγος έχει δύο ιερότητες: η πρώτη ιερότης είναι ότι δεν είναι διάλογος, αλλά είναι η ταυτόσημη και ταυτόχρονη ανθρώπινη ομιλία. Η δευτέρα ιερότης είναι ότι δεν είναι μονόλογος, αλλά είναι ένα ανθρώπινο όργανο για να ακουστεί ο κοινός λόγος. Είναι ακριβώς η στιγμή να ορίσω τι εννοούσα με τον όρο "κοινός λόγος". Κοινός λόγος δεν είναι ο λόγος όλων των ανθρώπων, δεν είναι ο λόγος αποκλειστικά μεταξύ των ανθρώπων. Είναι ένας Νόθος λόγος, λόγος Αθρόος, και είναι απέραντα κοινός, επειδή συσσωματώνει ανθρώπινα και μη-ανθρώπινα μόρια, το έλλογο και το άλεκτο, το κανονικό και το ανώμαλο, το ταχύ και το αργό και το ακίνητο, το από μέσα και το απ' έξω, το ένα και το παν, την συνείδηση και το βουνό, τον ωκαενό και την κλοάκα, την αγωνία και την σαύρα. Ακόμη, θα μπορούσε να επισημανθεί και μια δραματικότης αυτού του λόγου: ότι δεν είναι δυνατό να έχει αντίλογο. Ακριβώς εδώ συμβαίνει η Ειρωνεία, που ποτέ μεγαλύτερή της δεν έτυχε σε ανθρώπινη πράξη.
Στο κείμενό μου "Ο Γάμος" ανατέλλει μια ανθρώπινη μορφή που λέγεται "ο λυπημένος". Τον περιγράφω έτσι: Ο λυπημένος δεν έδειχνε λύπη. Αλλά το πρόσωπό του είχε μια έξαψη και προκαλούσε τρόμο. Αλλά εκείνο που προκαλούσε τρόμο. Προκαλούσε δέος η πελώρια αμφίεσή του. Ο λυπημένος είναι στολισμένος εκθαμβωτικά. Ποτέ άνθρωπος στον κόσμο δεν στολίστηκε τότε και δεν παρουσιάστηκε. Σαν ένας πύργος από αστραφτερά υφάσματα και τεντωμένα. Κεραίες και σκαλωσιές στηρίζουν τη πελώρια του πρόσοψη. Σαν ένα πλατύ και ορθωμένο λοφίο λύγιζε προς τα πίσω και ταλαντευόταν σε κάθε κίνηση του λυπημένου. Έχει διάμετρο ως δέκα μέτρα κι από τις άκρες ανέμιζαν ξεσκισμένα λάβαρα και φυλαχτά. Κολλημένα σαν μαγνητισμένα δυσδιάκριτα και τρομαχτικά πράγματα και ράκη ζώων κι ανθρώπων κι όλα μαζεμένα με μια μανιασμένη φιλαρέσκεια και συνέχεια να ξεκολλάν και πέφτουν καταγής και χαμηλά διακρίνεται το φοβερό του πρόσωπο κι όλο εκείνο το τέμπλο που βάδιζε. Έθρυβε και σιγά σιγά αφανιζόταν λες και το φως της ημέρας να έτρωγε σιγά σιγά εκείνο το υπερφυσικό και υπέροχο ανθρώπινο ικρίωμα

Αυτός θα μπορούσε να είναι ο κοινός λόγος, λόγος της τέχνης: μια ψηφιδιακή πελώρια αμφίεση, το υπερφυσικό κι υπέροχο ανθρώπινο ικρίωμα με κολλημένα πάνω του κομμάτια από τον κόσμο. Είναι ως δέκα μέτρα, κι αυτό σημαίνει πως ο ανθρώπινος λόγος είναι, από την καταγωγή του κι από τις ανάγκες του, περιορισμένος, μετρούμενος. Αλλά εκείνο που, πάνω απ' όλα, τον χαρακτηρίζει είναι ότι πάει να γίνει, πάντα, υπερανθρώπινος και υπερσωματικός, δηλαδή μια στο έπακρο διεσταλμένη ανθρώπινη μορφή, που είναι έτσι μεγεθυμένη ώστε να την δει ένας οφθαλμός που να μην είναι ανθρώπου.
Θέλω να πω: Εάν το αίτημα των φυσικών και των φιλοσοφικών αναζητήσεων του ανθρώπου είναι να εννοήσει ο άνθρωπος τον Κόσμο, η τέχνη αντιστρέφει αυτό το αίτημα. Το τρομαχτικό αίτημα που θέτει η τέχνη είναι, να εννοηθεί ο άνθρωπος από τον Κόσμο.


Αυτά. Η σκυτάλη παραδίδεται στον συντρόφιμο Κρείτονα Κουσουράτο, στον αναλυτή-προφήτη Τίγρη και στην Εύα (όχι την Καϊλή, την άλλη) και εις τον συντρόφιμον λας, ομοίως.
Όσοι πιστοί...