Δεν θα ισχυριστώ ότι ''είμαι Πανιώνιος από τη μέρα που γεννήθηκα'', γιατί θα ήταν ψέμα. Θα πω, όμως, ότι με έκανε Πανιώνιο ο πατέρας μου από τότε που... θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν, κάπου στη σεζόν 1990-1991, έφερε στο σπίτι το 'ΦΩΣ' για να μου δείξει γεμάτος υπερηφάνεια ψηλά-ψηλά στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας, πως η ομάδα του -που έμελλε να γίνει και δική μου- ''νίκησε με 89-84 και έσπασε το αήττητο του Άρη''!
Όσο περνούσαν τα χρόνια, συνειδητοποιούσα ολοένα και περισσότερο πως η δική μου η ομάδα δεν ήταν σαν εκείνες των συνομίληκών μου. Όχι μόνο επειδή δεν υπήρχε ποτέ αντίπαλος κόντρα στον οποίο θα θεωρούνταν το φαβορί για τη νίκη, που είναι το προφανές, αλλά κυρίως για μία σειρά από λόγους που σχετίζονται με την οπτική γωνία που βλέπει κανείς τα πράγματα και με τη στάση ζωής που επιλέγει. Για να χρησιμοποιήσουμε την... ποδοσφαιρική διάλεκτο, ο Πανιώνιος δίδαξε πως για να αποκτήσεις κάτι πρέπει πρώτα να παλέψεις με όλες σου τις δυνάμεις και, συχνά, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Μας έμαθε ότι πολλές φορές παίρνεις λιγότερα από αυτά που δικαιούσαι, τα οποία όμως έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία ακριβώς λόγω της δυσκολίας που συνάντησες πριν τα καταφέρεις.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο Πανιώνιος ξέρει πολύ καλά από αδικία και... κακουχία, από το 1922 κιόλας, όταν είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει το “σπίτι” του στη Σμύρνη και να εγκατασταθεί στην τουλάχιστον επιφυλακτική Αθήνα.
Την τελευταία τριετία καταγράφεται μία αδιάκοπη και επικίνδυνη αλλοίωση του DNA της ομάδας. Αποκορύφωμα αποτέλεσε η φετινή χρονιά, στην οποία όλοι είδαμε γεγονότα και καταστάσεις, που μόνο χαρούμενους δεν μπορούν να μας κάνουν, ακόμη κι αν αρνούμαστε να παραδεχθούμε την πικρή αλήθεια.
Η ομάδα που διεκδικούσε, η ομάδα που ζούσε στο... μάτι του κυκλώνα και που βίωνε την αδικία στο πετσί της, για να γίνει εν τέλει πιο ανθεκτική, έχει δώσει τη θέση της σε ένα γρανάζι ενός χυδαίου ποδοσφαιρικού συστήματος. Σε ένα... καλό παιδί ενός αυταρχικού συνεταιρισμού που αποφασίζει μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους για το ποιος θα συνεχίσει να είναι μέλος του και ποιος δεν αξίζει αυτή την... τιμή!
Δεν κρύβω πως την περασμένη Κυριακή τους ζήλεψα τους Απολλωνιστές. Τους ζήλεψα γιατί τέτοια άξια νίκη και με τον τρόπο που σημειώθηκε, δεν ξέρω πόσα χρόνια πρέπει να γυρίσω πίσω για να θυμηθώ. Την ώρα που η έτερη ομάδα της Σμύρνης παλεύει κόντρα σε... θεούς και δαίμονες, αποσπώντας τη συμπάθεια ολόκληρου του φίλαθλου κοινού, ο Πανιώνιος 'τσουβαλιάζεται', μαζί με ομάδες όπως ο Πλατανιάς, η Καλλονή και ο Εργοτέλης, στους ευνοούμενους της Άρχουσας τάξης του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Πως είναι δυνατόν σαν φίλαθλος του Πανιώνιου να κλείσω τα μάτια μπροστά σε μία νοοτροπία που κάποτε με είχε στο στόχαστρο, με κυνήγησε και την οποία σιχάθηκα όσο τίποτε;
Για όλους τους παραπάνω λόγους και για ακόμη περισσότερους, ποσώς με ενδιαφέρει αν την Κυριακή θα εξασφαλίσει αυτός ο Πανιώνιος την παρουσία του στη Σούπερ Λίγκα της επόμενης χρονιάς ή αν θα υποβιβαστεί στη Β' Εθνική! Και δεν με ενδιαφέρει διότι ο δικός μου Πανιώνιος έχει ήδη υποβιβαστεί στη συνείδησή μου. Πιστεύω πως στο χέρι μας είναι να επαναφέρουμε τη χαμένη αξιοπρέπεια του συλλόγου. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα...
Όσο περνούσαν τα χρόνια, συνειδητοποιούσα ολοένα και περισσότερο πως η δική μου η ομάδα δεν ήταν σαν εκείνες των συνομίληκών μου. Όχι μόνο επειδή δεν υπήρχε ποτέ αντίπαλος κόντρα στον οποίο θα θεωρούνταν το φαβορί για τη νίκη, που είναι το προφανές, αλλά κυρίως για μία σειρά από λόγους που σχετίζονται με την οπτική γωνία που βλέπει κανείς τα πράγματα και με τη στάση ζωής που επιλέγει. Για να χρησιμοποιήσουμε την... ποδοσφαιρική διάλεκτο, ο Πανιώνιος δίδαξε πως για να αποκτήσεις κάτι πρέπει πρώτα να παλέψεις με όλες σου τις δυνάμεις και, συχνά, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Μας έμαθε ότι πολλές φορές παίρνεις λιγότερα από αυτά που δικαιούσαι, τα οποία όμως έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία ακριβώς λόγω της δυσκολίας που συνάντησες πριν τα καταφέρεις.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο Πανιώνιος ξέρει πολύ καλά από αδικία και... κακουχία, από το 1922 κιόλας, όταν είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει το “σπίτι” του στη Σμύρνη και να εγκατασταθεί στην τουλάχιστον επιφυλακτική Αθήνα.
Την τελευταία τριετία καταγράφεται μία αδιάκοπη και επικίνδυνη αλλοίωση του DNA της ομάδας. Αποκορύφωμα αποτέλεσε η φετινή χρονιά, στην οποία όλοι είδαμε γεγονότα και καταστάσεις, που μόνο χαρούμενους δεν μπορούν να μας κάνουν, ακόμη κι αν αρνούμαστε να παραδεχθούμε την πικρή αλήθεια.
Η ομάδα που διεκδικούσε, η ομάδα που ζούσε στο... μάτι του κυκλώνα και που βίωνε την αδικία στο πετσί της, για να γίνει εν τέλει πιο ανθεκτική, έχει δώσει τη θέση της σε ένα γρανάζι ενός χυδαίου ποδοσφαιρικού συστήματος. Σε ένα... καλό παιδί ενός αυταρχικού συνεταιρισμού που αποφασίζει μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους για το ποιος θα συνεχίσει να είναι μέλος του και ποιος δεν αξίζει αυτή την... τιμή!
Δεν κρύβω πως την περασμένη Κυριακή τους ζήλεψα τους Απολλωνιστές. Τους ζήλεψα γιατί τέτοια άξια νίκη και με τον τρόπο που σημειώθηκε, δεν ξέρω πόσα χρόνια πρέπει να γυρίσω πίσω για να θυμηθώ. Την ώρα που η έτερη ομάδα της Σμύρνης παλεύει κόντρα σε... θεούς και δαίμονες, αποσπώντας τη συμπάθεια ολόκληρου του φίλαθλου κοινού, ο Πανιώνιος 'τσουβαλιάζεται', μαζί με ομάδες όπως ο Πλατανιάς, η Καλλονή και ο Εργοτέλης, στους ευνοούμενους της Άρχουσας τάξης του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Πως είναι δυνατόν σαν φίλαθλος του Πανιώνιου να κλείσω τα μάτια μπροστά σε μία νοοτροπία που κάποτε με είχε στο στόχαστρο, με κυνήγησε και την οποία σιχάθηκα όσο τίποτε;
Για όλους τους παραπάνω λόγους και για ακόμη περισσότερους, ποσώς με ενδιαφέρει αν την Κυριακή θα εξασφαλίσει αυτός ο Πανιώνιος την παρουσία του στη Σούπερ Λίγκα της επόμενης χρονιάς ή αν θα υποβιβαστεί στη Β' Εθνική! Και δεν με ενδιαφέρει διότι ο δικός μου Πανιώνιος έχει ήδη υποβιβαστεί στη συνείδησή μου. Πιστεύω πως στο χέρι μας είναι να επαναφέρουμε τη χαμένη αξιοπρέπεια του συλλόγου. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα...
Το κείμενο είναι του Δημήτρη Θεοδώρου και το βρήκα εδώ. Και συμφωνώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Mi-la-re,
mi-la-re-si