Ήμουν νέος στην περιοχή, είχα άφθονο διαθέσιμο χρόνο, το όνομα της εκκλησίας είναι ούτως ή άλλως πασίγνωστο σε όσους χρησιμοποιούν ΜΜΜ σταθερής τροχιάς, κάτι είχα ακούσει ότι τάχαμου σε μια παλιότερη εποχή στη θέση της συγκεκριμένης εκκλησίας υπήρχε ναός της ιδιαίτερα αγαπητής μου θεάς, έκανα λοιπόν τη λογική σκέψη να παω να δω περί τίνος πρόκειται.
Ξεκίνησα λοιπόν ο καψερός χωρίς να κοιτάξω χάρτη, βέβαιος ότι δεν μπορεί παρά να πρόκειται για μια επιβλητική εκκλησία που θα ξεχωρίζει από μακριά.
Μεγάλο το ξενέρωμα που ένιωσα όταν, ύστερα από μπόλικη ταλαιπωρία και ψάξιμο βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα τυπικό μικρούλι κακότεχνο βυζαντινό κοτέτσι. Και, το χειρότερο όλων: Κλειστό!
Οι πληροφορίες έλεγαν ότι ακόμα και βλέποντάς το από την εξωτερική του πλευρά είναι ορατά τα στοιχεία του ένδοξου αρχαίου ναού που οι μαυροφορεμένοι είχαν χρησιμοποιήσει ως οικοδομικά υλικά για το χτίσιμο της εκκλησίας τους. Μπούρδες. Χρειαζόταν πολλή φαντασία για να συμφωνήσει αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου με αυτό που έλεγαν οι πληροφορίες. Κόντευε να με πιάσει νευρικό γέλιο. Η μόνη μου επιφύλαξη ήταν μην τυχόν και υπήρχαν εσωτερικά τα στοιχεία που οι πληροφορίες εννοούσαν. Όντας κλειστή όμως η εκκλησία, αυτό ήταν απλώς μια υπόθεση. Και όντας καταμεσήμερο δεν ήλπιζα ότι θα έφευγα έχοντας δει το εσωτερικό της εκκλησίας.
Και ξαφνικά, από ένα πράμα σαν παράπηγμα στην αυλή της εκκλησίας πετάχτηκε ένας πολύ ηλικιωμένος ασκητικός παπάς. Ο ορισμός του πολύ ηλικιωμένου ασκητικού παπά. Με ρώτησε αν ήθελα να ανάψω ένα κεράκι, του απάντησα πως όχι, με ξαναρώτησε αν ήθελα να μπω να προσευχηθώ, του απάντησα πως ναι μεν ήθελα να μπω αλλά όχι για να προσευχηθώ, κανένα πρόβλημα μου λέει, έχει ένα πολύ ωραίο τέμπλο, πολλοί έρχονται και το θαυμάζουν, βγάζει μια αρμαθιά κλειδιά, ανοίγει, και μπαίνουμε.
"Α ρε κατακαημένη θεά ελπίζω να μην ήταν αυτός ο αρχαίος περικαλλής ναός σου" σκεφτόμουν καθώς ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς μου εξηγούσε πως το συγκεκριμένο ναΐδριο είναι πανάρχαιο. "Πόσο πανάρχαιο?" ρωτούσα εγώ με μια μικρή ελπίδα, "του 14ου αιώνα... ίσως και του 12ου, κανείς δεν ξέρει" μου απαντούσε ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς, "δηλαδή αποκλείεται να είναι του 300 ή του 400 ή του 500 μ.Χ?" επέμενα να ρωτάω εγώ, "οι αρχαιολόγοι λένε πως αποκλείεται" μου απαντούσε αυτός, οπότε η μόνη λύση ήταν να κοιτάω το τέμπλο και να σκέφτομαι αυτά που είχε γράψει ο Καμπούρογλου για το εκκλησάκι, ότι στα χρόνια του κανείς κάτοικος της περιοχής δεν ήξερε ποιός άγιος ή ποιά αγία τιμάται στο εκκλησάκι, ότι το εκκλησάκι ήταν παντελώς ερείπιο και ότι ακόμα κι αν κάποιος εξέταζε το τέμπλο του δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλει άκρη ποιος άγιος ή ποια αγία τιμάται εκεί, άρα τα περισσότερα που έβλεπα πρέπει λογικά να ήταν προϊόντα αναστήλωσης του ναού γύρω στο 1900, τα είπα αυτά στον παπά που έμεινε να με κοιτάει απορημένος για τις γνώσεις μου τις οποίες και επιβεβαίωσε.
Εν τω μεταξύ εγώ μιλώντας σκάναρα κάθε γωνία του εκκλησακίου, κάθε κόγχη, κάθε εικόνισμα, ενώ ο παπάς ενθουσιασμένος για την προσοχή μου προς τα εικονίσματα κάνει ένα τσακ και βγάζει από την τσέπη του ένα εικονισματάκι με την εικόνα της σήμερα τιμώμενης στο ναΐδριο, "να, πάρτε αυτό" μου λέει, "ευχαριστώ, να μη σας το στερήσω" του λέω, "όχι, όχι, επιμένω, κρατήστε το" μου λέει, ανεξίθρησκος εγώ το έβαλα στην τσέπη, "πάρτε κι αυτό μιας και δεν θα προσευχηθείτε" μου λεει δίνοντάς μου και μια εικονίτσα του εσταυρωμένου Ιησού, "μα σας παρακαλώ" του λέω, "όχι, όχι, επιμένω, σπάνια έχουμε επισκέπτες σαν εσάς" μου λέει αποστομώνοντάς με, και από ενα σημείο και μετά λέω εντάξει, είδα όσα ήθελα να δω, ευχαριστώ πολύ και γειά σας.
"Δεν τα πάτε και πολύ καλά με την πίστη, μου φαίνεται", μου λέει, του λέω "που να σας εξηγώ τώρα... είναι μεγάλη κουβέντα... πάντως όχι, δεν είμαι άθρησκος αν αυτό εννοείτε", έμεινε να με κοιτάει και ξαφνικά σκύβει εκεί πέρα σε μια κόγχη πίσω από ενα ψαλτήριο ή όπως αλλιώς το λένε εκείνο το εκκλησιαστικό έπιπλο και βγάζει ένα χαρτί Α4 με κάτι φωτοτυπημένο πάνω του.
"Με τα αρχαία ελληνικά πως τα πάτε?" με ρωτάει, "μια χαρά, μου αρέσουν και τα μελετώ, ειδικά ο Όμηρος με συνεπαίρνει", του λέω, "αχ, ο Όμηρος!" μου λέει αναστενάζοντας γεμάτος μειδίαμα, και συνεχίζει "αχ, οι πρόγονοί μας, θα ξέρετε ασφαλώς πόσο σοφοί ήταν!", του ένευσα καταφατικά ενθαρρύνοντάς τον, μιας κι ήμουν σίγουρος ότι θ' ακούσω το γνωστό παραμύθι ότι οι πρόγονοί μας ήταν προ Χριστού χριστιανοί και τέτοια, όμως προς μεγάλη μου έκπληξη εκείνος το πήγε εντελώς αλλού λέγοντάς μου "εμείς βέβαια σήμερα είμαστε χριστιανοί, έτσι δεν είναι?" είπα να μην του το χαλασω και του απάντησα "χμ... ναι, οι περισσότεροι σημερινοί Έλληνες είναι χριστιανοί" ελπίζοντας να είναι αρκούντως σαφές ότι ευγενικά δεν συμπεριέλαβα τον εαυτό μου, όμως ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς είπαμε, το πήγαινε εντελώς αλλού και συνέχισε λέγοντας "όμως παρ' όλο που εμείς σημερα είμαστε χριστιανοί, είμαστε πολύ μικροί για να απορρίψουμε τόσα σοφά πράγματα που είπαν οι πρόγονοι μας... να, ας πούμε, μπορείτε να διαβάσετε αυτό εδώ?" και μου πάσαρε το χαρτί Α4 που είχε βγάλει από την κόγχη.
Το κράτησα, του έριξα μια ματιά, "νομίζω πως μπορώ να το διαβάσω, αν και ειναι γραμμένο στα κεφαλαία και σε αρχαιοελληνικού τυπου γραμματοσειρά..." του είπα, "διαβάστε το να δούμε κάτι" μου είπε και άρχισα να διαβάζω:
"Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ' ανθρώποις τοις νουν έχουσιν".
Με κοίταξε και ρώτησε "καταλαβαίνετε τι λεει?", λέω πλάκα μου κάνει, θα σου τον φτιάξω τώρα, "αμέ! και βέβαια καταλαβαίνω! λέει ότι οι θεοί είναι πολλοί", γέλασε ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς, "όχι, δεν εννοώ αυτό, αυτό είπαμε, σοφοί άνθρωποι ήταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και δεν πρέπει να τους διορθώνουμε εμείς, κάτι παραπάνω ήξεραν εκείνοι...", πήρα το χαζό μου ύφος "α! τώρα κατάλαβα! εννοείτε πως την πατρίδα πρέπει να την έχουμε πάνω απ' όλα", και πήγα να του δώσω πίσω το χαρτί Α4 αλλά εκείνος μου λέει "όχι, όχι, κρατήστε το κι αυτό, σας το κάνω δώρο", τον ευχαρίστησα και βγήκαμε από το εκκλησάκι, εκείνος έκατσε να το κλειδώσει και αποχαιρετώντας με μου λέει "ελπίζω να μην απογοητευτήκατε που η εκκλησία δεν χτίστηκε το 300 αλλά το 1300". Χαμογέλασα, τον αποχαιρέτησα κι έφυγα ψάχνοντας να δω τι θα κάνω τα εικονισματάκια.
Το Α4 το κράτησα ώσπου καποια μέρα έπεσε καφές πάνω του και το πέταξα. Δε βαριέσαι, το έχω και σε βιβλίο.
Ενδιαφέρων τύπος πάντως ο παπάς.
Ξεκίνησα λοιπόν ο καψερός χωρίς να κοιτάξω χάρτη, βέβαιος ότι δεν μπορεί παρά να πρόκειται για μια επιβλητική εκκλησία που θα ξεχωρίζει από μακριά.
Μεγάλο το ξενέρωμα που ένιωσα όταν, ύστερα από μπόλικη ταλαιπωρία και ψάξιμο βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα τυπικό μικρούλι κακότεχνο βυζαντινό κοτέτσι. Και, το χειρότερο όλων: Κλειστό!
Οι πληροφορίες έλεγαν ότι ακόμα και βλέποντάς το από την εξωτερική του πλευρά είναι ορατά τα στοιχεία του ένδοξου αρχαίου ναού που οι μαυροφορεμένοι είχαν χρησιμοποιήσει ως οικοδομικά υλικά για το χτίσιμο της εκκλησίας τους. Μπούρδες. Χρειαζόταν πολλή φαντασία για να συμφωνήσει αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου με αυτό που έλεγαν οι πληροφορίες. Κόντευε να με πιάσει νευρικό γέλιο. Η μόνη μου επιφύλαξη ήταν μην τυχόν και υπήρχαν εσωτερικά τα στοιχεία που οι πληροφορίες εννοούσαν. Όντας κλειστή όμως η εκκλησία, αυτό ήταν απλώς μια υπόθεση. Και όντας καταμεσήμερο δεν ήλπιζα ότι θα έφευγα έχοντας δει το εσωτερικό της εκκλησίας.
Και ξαφνικά, από ένα πράμα σαν παράπηγμα στην αυλή της εκκλησίας πετάχτηκε ένας πολύ ηλικιωμένος ασκητικός παπάς. Ο ορισμός του πολύ ηλικιωμένου ασκητικού παπά. Με ρώτησε αν ήθελα να ανάψω ένα κεράκι, του απάντησα πως όχι, με ξαναρώτησε αν ήθελα να μπω να προσευχηθώ, του απάντησα πως ναι μεν ήθελα να μπω αλλά όχι για να προσευχηθώ, κανένα πρόβλημα μου λέει, έχει ένα πολύ ωραίο τέμπλο, πολλοί έρχονται και το θαυμάζουν, βγάζει μια αρμαθιά κλειδιά, ανοίγει, και μπαίνουμε.
"Α ρε κατακαημένη θεά ελπίζω να μην ήταν αυτός ο αρχαίος περικαλλής ναός σου" σκεφτόμουν καθώς ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς μου εξηγούσε πως το συγκεκριμένο ναΐδριο είναι πανάρχαιο. "Πόσο πανάρχαιο?" ρωτούσα εγώ με μια μικρή ελπίδα, "του 14ου αιώνα... ίσως και του 12ου, κανείς δεν ξέρει" μου απαντούσε ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς, "δηλαδή αποκλείεται να είναι του 300 ή του 400 ή του 500 μ.Χ?" επέμενα να ρωτάω εγώ, "οι αρχαιολόγοι λένε πως αποκλείεται" μου απαντούσε αυτός, οπότε η μόνη λύση ήταν να κοιτάω το τέμπλο και να σκέφτομαι αυτά που είχε γράψει ο Καμπούρογλου για το εκκλησάκι, ότι στα χρόνια του κανείς κάτοικος της περιοχής δεν ήξερε ποιός άγιος ή ποιά αγία τιμάται στο εκκλησάκι, ότι το εκκλησάκι ήταν παντελώς ερείπιο και ότι ακόμα κι αν κάποιος εξέταζε το τέμπλο του δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλει άκρη ποιος άγιος ή ποια αγία τιμάται εκεί, άρα τα περισσότερα που έβλεπα πρέπει λογικά να ήταν προϊόντα αναστήλωσης του ναού γύρω στο 1900, τα είπα αυτά στον παπά που έμεινε να με κοιτάει απορημένος για τις γνώσεις μου τις οποίες και επιβεβαίωσε.
Εν τω μεταξύ εγώ μιλώντας σκάναρα κάθε γωνία του εκκλησακίου, κάθε κόγχη, κάθε εικόνισμα, ενώ ο παπάς ενθουσιασμένος για την προσοχή μου προς τα εικονίσματα κάνει ένα τσακ και βγάζει από την τσέπη του ένα εικονισματάκι με την εικόνα της σήμερα τιμώμενης στο ναΐδριο, "να, πάρτε αυτό" μου λέει, "ευχαριστώ, να μη σας το στερήσω" του λέω, "όχι, όχι, επιμένω, κρατήστε το" μου λέει, ανεξίθρησκος εγώ το έβαλα στην τσέπη, "πάρτε κι αυτό μιας και δεν θα προσευχηθείτε" μου λεει δίνοντάς μου και μια εικονίτσα του εσταυρωμένου Ιησού, "μα σας παρακαλώ" του λέω, "όχι, όχι, επιμένω, σπάνια έχουμε επισκέπτες σαν εσάς" μου λέει αποστομώνοντάς με, και από ενα σημείο και μετά λέω εντάξει, είδα όσα ήθελα να δω, ευχαριστώ πολύ και γειά σας.
"Δεν τα πάτε και πολύ καλά με την πίστη, μου φαίνεται", μου λέει, του λέω "που να σας εξηγώ τώρα... είναι μεγάλη κουβέντα... πάντως όχι, δεν είμαι άθρησκος αν αυτό εννοείτε", έμεινε να με κοιτάει και ξαφνικά σκύβει εκεί πέρα σε μια κόγχη πίσω από ενα ψαλτήριο ή όπως αλλιώς το λένε εκείνο το εκκλησιαστικό έπιπλο και βγάζει ένα χαρτί Α4 με κάτι φωτοτυπημένο πάνω του.
"Με τα αρχαία ελληνικά πως τα πάτε?" με ρωτάει, "μια χαρά, μου αρέσουν και τα μελετώ, ειδικά ο Όμηρος με συνεπαίρνει", του λέω, "αχ, ο Όμηρος!" μου λέει αναστενάζοντας γεμάτος μειδίαμα, και συνεχίζει "αχ, οι πρόγονοί μας, θα ξέρετε ασφαλώς πόσο σοφοί ήταν!", του ένευσα καταφατικά ενθαρρύνοντάς τον, μιας κι ήμουν σίγουρος ότι θ' ακούσω το γνωστό παραμύθι ότι οι πρόγονοί μας ήταν προ Χριστού χριστιανοί και τέτοια, όμως προς μεγάλη μου έκπληξη εκείνος το πήγε εντελώς αλλού λέγοντάς μου "εμείς βέβαια σήμερα είμαστε χριστιανοί, έτσι δεν είναι?" είπα να μην του το χαλασω και του απάντησα "χμ... ναι, οι περισσότεροι σημερινοί Έλληνες είναι χριστιανοί" ελπίζοντας να είναι αρκούντως σαφές ότι ευγενικά δεν συμπεριέλαβα τον εαυτό μου, όμως ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς είπαμε, το πήγαινε εντελώς αλλού και συνέχισε λέγοντας "όμως παρ' όλο που εμείς σημερα είμαστε χριστιανοί, είμαστε πολύ μικροί για να απορρίψουμε τόσα σοφά πράγματα που είπαν οι πρόγονοι μας... να, ας πούμε, μπορείτε να διαβάσετε αυτό εδώ?" και μου πάσαρε το χαρτί Α4 που είχε βγάλει από την κόγχη.
Το κράτησα, του έριξα μια ματιά, "νομίζω πως μπορώ να το διαβάσω, αν και ειναι γραμμένο στα κεφαλαία και σε αρχαιοελληνικού τυπου γραμματοσειρά..." του είπα, "διαβάστε το να δούμε κάτι" μου είπε και άρχισα να διαβάζω:
"Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ' ανθρώποις τοις νουν έχουσιν".
Με κοίταξε και ρώτησε "καταλαβαίνετε τι λεει?", λέω πλάκα μου κάνει, θα σου τον φτιάξω τώρα, "αμέ! και βέβαια καταλαβαίνω! λέει ότι οι θεοί είναι πολλοί", γέλασε ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς, "όχι, δεν εννοώ αυτό, αυτό είπαμε, σοφοί άνθρωποι ήταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και δεν πρέπει να τους διορθώνουμε εμείς, κάτι παραπάνω ήξεραν εκείνοι...", πήρα το χαζό μου ύφος "α! τώρα κατάλαβα! εννοείτε πως την πατρίδα πρέπει να την έχουμε πάνω απ' όλα", και πήγα να του δώσω πίσω το χαρτί Α4 αλλά εκείνος μου λέει "όχι, όχι, κρατήστε το κι αυτό, σας το κάνω δώρο", τον ευχαρίστησα και βγήκαμε από το εκκλησάκι, εκείνος έκατσε να το κλειδώσει και αποχαιρετώντας με μου λέει "ελπίζω να μην απογοητευτήκατε που η εκκλησία δεν χτίστηκε το 300 αλλά το 1300". Χαμογέλασα, τον αποχαιρέτησα κι έφυγα ψάχνοντας να δω τι θα κάνω τα εικονισματάκια.
Το Α4 το κράτησα ώσπου καποια μέρα έπεσε καφές πάνω του και το πέταξα. Δε βαριέσαι, το έχω και σε βιβλίο.
Ενδιαφέρων τύπος πάντως ο παπάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Mi-la-re,
mi-la-re-si